8 października w naszej szkole w ramach ogólnopolskiego programu Katyń – ocalić do zapomnienia odbyła się wystawa dotycząca zbrodni katyńskiej, której pomysłodawczynią była pani Ludmiła Błażejczyk.
Towarzyszący wystawie spektakl przygotował wspólnie z uczniami prof. Sebastian Runowicz.
Wśród gości znaleźli się m. in. przedstawiciele: Zarządu Powiatu, Urzędu Miasta w Dzierżoniowie, Związku Kombatantów oraz Stowarzyszenia Dzieci Wojny.
Przedstawienie wywołało wiele emocji wśród oglądających. Uroczystość w auli pokazała, że pamiętamy i nie zapomnimy o tym, jak wielką tragedią dla inteligencji polskiej oraz całego narodu była zbrodnia katyńska.
Kamila Stanisławska, klasa 1a
K A T Y Ń …
Spektakl zaczyna się już od słowa wstępnego. Mówi się w nim o jednostkowym i zbiorowym wymiarze politycznej zbrodni, o czasie złym, który trwa przed zbrodnią katyńską i po niej. O zafałszowanej historii, którą mamy zapamiętać jako prawdę, i historii nie zapomnianej, nie pogrzebanej z zamordowanymi obywatelami Polski w Charkowie, Miednoje, Bykowni czy Katyniu.
– Oprawcy unikną kary, podejrzenie padnie na innych, zbrodnia pokryje się kurzem zapomnienia… Tak miało być – mówi dyrektor Grażyna Bajsarowicz. – Ale tak nie jest – dodaje.
Spektakl przygotowany przez uczniów w ramach „Genialnej Jedynki” jest w swojej konstrukcji dwuwarstwowy: poezja, dramaturgia scen, muzyka stają się w nim interpretacją przeszłości i sposobu pamiętania o niej dzisiaj, natomiast fragmenty filmów dokumentalnych i fabularnego „Katynia” Andrzeja Wajdy, migawki z relacji telewizyjnej po rosyjskiej premierze filmu i przemówienie prezydenta RP Bronisław Komorowskiego wygłoszone w Bykowni są rekonstrukcją i przywołaniem historii, potwierdzeniem narosłych wokół Katynia kontrowersji, próbą szukania odpowiedzi na pytanie o dzieje narodu, któremu „żyć przyszło w kraju nad Wisłą”, jak śpiewa na koniec widowiska Emilia Hamerlik z II d… Młodzi adepci sztuki scenicznej wnikają w materię, z której snuje się opowieść wyjątkowo przekonująco.
Celowo używam tu słowa „widowisko”: to gatunek zadomowiony już na dobre w kulturze współczesnej, odwołujący się do różnych technik medialnych, swoisty collage dostępnych środków artystycznego wyrazu – ruchu scenicznego, rekwizytu, scenografii, kostiumu, obrazu na telebimie, miksowania dźwięku, wokalu i recytacji, dokumentu i fikcji, dialogu i monodramu. Dzięki niezwykłej dynamice, którą reżyser i opiekun „Genialnej Jedynki” prof. Sebastian Runowicz osiąga stosując (między innymi) skróty w tekstach i zmiany konwencji, opatrując spektakl muzyką, która rytmem punktuje bezlitośnie strzały w scenie mechanicznego wydawania wyroków śmierci czy stopniując reakcje widza od grozy do historycznej refleksji, odbiorca jest w centrum wydarzeń, poddaje się słowom, obrazom, gestom, emocjom.
Układ krzeseł w scenie finałowej, symbolizujących flagę narodową, pozbawiony patosu, naturalny jest zapowiedzią patriotyzmu pokoju, przebaczenia i pamiętania.
I to właśnie te wspólne uczucia połączyły zgromadzonych: przedstawicieli pokolenia kombatantów, Kresowian, oficjalnych gości i inspiratorkę wystawy panią Ludmiłę Błażejczyk, która wzruszona dziękowała za możliwość wspólnego z młodzieżą czytania historii.
(red.)